Een donkergroene bank en zo'n zacht tapijt waar je het liefst even op blote voeten in weg wilt zakken. De coachruimte van Anne-Marie voelt warm en comfortabel aan. Gelukkig maar, want de onderwerpen die hier besproken worden zijn voor veel mensen niet zo comfortabel.

Het gaat over kindjes die in de buik overlijden, verlies in de zwangerschap. Of dat nu in het begin is of wat later. Over het ongemak op dit onderwerp, reacties van de buitenwereld. Hoe deal je met dit verdriet? De coachees van Anne-Marie willen weer vooruit kunnen kijken. Een volgende zwangerschap goed mee kunnen maken.

De dood is voor Anne-Marie helaas een thema dat zich al vaak heeft aangediend. Maar, zegt ze: 'Ik heb dit niet allemaal meegemaakt om er niets mee te doen.' Met een sterke motivatie om 'zelf verantwoordelijk te zijn voor je eigen heling en ontwikkeling' staat ze anderen bij in hun proces. Vrouwen, maar ook stellen. 'Als ze samen komen, dat is het mooiste.' Ze vertelt dat mannen en vrouwen vaak anders rouwen, en dat het dan moeilijk kan zijn om elkaar te begrijpen. Het gemis van samen verdrietig kunnen zijn.

Als ze zestien is overlijdt haar moeder, na vier jaar van ziek zijn. Twee jaar later overlijdt ook haar stiefvader, haar biologische vader is al eerder uit beeld gegaan. Met een rugtas vol verdriet, eigenlijk te zwaar om te tillen, doorloopt Anne-Marie ontheemd het pad van een SPH opleiding, eigen appartement en een eerste baan in de gehandicaptenzorg. Met 'Ik kan het wel zelf' sluit ze zich af voor het verdriet. 'Ik was bang dat het niet meer zou stoppen, als ik het zou toelaten.' Het is te groot.

Ondertussen maakt ze mooie stappen in haar carrière. Vanuit de zorg is er een switch naar de farmacie, in het HR domein. Ze haalt haar HBO Personeel en Arbeid, pakt een management rol, coördineert een grote reorganisatie en zit uiteindelijk als Chief Ethics and Compliance in de boardroom. Mensen dezelfde taal laten spreken, zorgen voor verbinding, de roze olifant benoemen - het is de kracht van Anne-Marie. De dynamiek en veelheid aan zaken waar ze verantwoordelijk voor is (HR, IT, Legal, Program Management en secretariaat) drijven haar vooruit.

Altijd maar vooruit ja. Totdat... Als kind wil ze later graag zes kinderen, vertelt ze. En prinses worden trouwens. Het zwanger worden gaat alleen niet vanzelf, er volgt een periode van fertiliteitsbehandelingen en dan toch spontaan haar eerste kind, een meisje. Na de kraamkamer wacht de boardroom weer, vol vertrouwen in nog een spontane zwangerschap.

Maar dan verschijnt de eerste vlinder op haar pad. De eerste mariposa. Het zullen uiteindelijk drie miskramen worden, laat de glazen stolp in de woonkamer met drie blauwe vlinders zien. Steeds parkeert ze het verdriet weer. Vooruit kijken, doorgaan, 'het gaat wel'. Ook vanuit de positieve instelling die ze van haar moeder kent. Tot haar grote geluk gaat de vijfde zwangerschap goed en wordt een gezonde zoon geboren. Vanuit een alles behalve onbezorgde zwangerschap, dat wel. Na de miskramen is ze het vertrouwen in haar lijf kwijt.

Inmiddels zijn de luikjes naar de ouderrouw en de zwangerschapsrouw toch open gegaan. Vanuit een totale black-out in de supermarkt komt Anne-Marie even tot stilstand in een burn-out. Het verwerken en delen krijgt nu aandacht en ze is open naar haar dochter over de kindjes die niet meer leven. 'Eigenlijk zijn we met vijf' vertelt zij dan ook aan een vriendinnetje op de achterbank van de auto. 'Ik had eigenlijk nog een zusje, maar die is ook dood.' reageert het vriendinnetje spontaan.

De deur van de boardroom sluit ze achter zich en er kruipt een prachtige roeping naar de oppervlakte. 'Ik wil in contact met mensen zijn en mensen in contact met hun gevoel brengen. In contact met het kindje.' Coachpraktijk Mariposa is geboren. Bij Miskraamcoaching Nederland en de Babyverlies Academy volgt ze opleidingen en vult dit nog aan met een aantal korte cursussen, zoals het verzorgen en opbaren van overleden baby’s.

Met al haar levens- en werkervaring weet ze goed door te prikken bij haar coachees en tegelijk respect te hebben voor wat iemand nu kan en wil. Een vleugje humor - maar ook ruimte om te huilen, op verhaal te komen. Zonder het verdriet meteen weg te deppen met een zakdoekje. 'Als je ze laat gaan, dan stoppen de tranen vanzelf' weet Anne-Marie. Met een zachte blik in haar ogen vertelt ze dat het niet gaat over het loslaten van je kind, maar over anders vasthouden. 'De energie tussen jou en het kindje is niet weg.'

Dat kleine meisje wat prinses wil worden, het wijzigt later nog naar kinderarts overigens. Wat niet veranderde is haar wens om te gaan paardrijden. Zowel Anne-Marie als haar moeder is bang voor paarden, toch wil ze op les. Iets met een sterke wil ja. Als de angst naar de achtergrond gaat, haalt ze haar troost uit het contact met paarden.

Inmiddels, en ronder dan dit wordt de cirkel niet, heeft ze een leiderschapsprogramma ontwikkeld voor managementteams. Deze teams kunnen met hun boardroom problematiek aan de slag in de paardenbak. Bevlogen vertelt ze over de lijntjes die zichtbaar worden als mensenvoeten en paardenvoeten samen in het zand staan. Haar drijfveer en kracht om relaties tussen mensen zichtbaar te maken en te versterken komt hier zo mooi tot uiting!

Anne-Marie dus. Via paarden en vlinders, de roze olifanten niet schuwend, gunt ze anderen een lichter leven. Het kan echt anders, als je eerder hulp vraagt, is haar overtuiging. Ze is er speciaal voor de ‘ik moet door’ groep, zij met de stevige baan. Met aandacht voor zowel het licht als het donker.

Geschreven door Susanne Kobus

3 november 2023