Ik word wakker in een ziekenhuisbed. K3 schalt hard in mijn hoofd:
Ik doorkruis de Sahara met jou
Leg je hand in m'n hand en ik bouw
Een piramide van liefde
Van hoop en van trouw
Ik doorkruis de Sahara met jou
Tegelijkertijd probeer ik op te staan uit dat ziekenhuisbed: ik moet er nu echt uit want ik moet naar kantoor. Nu graag, want die vergadering begint zo. Een verpleegkundige komt naar me toe en zegt dat die vergadering wel even wacht. “Doe je ogen nog maar even dicht, het komt goed”, zegt ze.
Ik lig die avond thuis op de bank, nog onder invloed van de narcose. Die narcose zorgt er nog even voor dat ik me kiplekker voel. Ik laat iedereen weten dat het prima met me gaat. Prima, zoals altijd. Ik red me wel, zoals altijd. Opstaan en gewoon weer doorgaan. Zoals altijd…
Het is 16 februari 2021, ik heb een curettage gehad nadat ik voor de derde keer te horen heb gekregen dat het kindje in mijn buik niet meer leeft. Mijn lichaam houdt ook deze zwangerschap weer heel stevig vast. Weer een ‘missed abortion’ zoals dat heet. En ook hier kan ik al bijna gaan zeggen: zoals altijd.
In de papieren van het ziekenhuis staat netjes beschreven dat als je je goed voelt, je na een dag of 3 je werk weer gewoon kan hervatten. Het is maar een kleine ingreep.
De emotionele impact wordt met één zinnetje beschreven: “het kan zijn dat u snel geëmotioneerd bent, dit is van tijdelijke aard”.
Het is februari, de tijd van jaarverslagen, doelen stellen, evalueren en een knallende start van het nieuwe jaar maken. Dus ik moet door!
En dan ineens slaat het in als een bom. Wat ben ik nou aan het doen? Ik zie mezelf van een afstandje, op de bank met m’n laptop op schoot om in te bellen naar de volgende vergadering. Nog misselijk en een hoofd vol watten van de narcose.
En ik zie een heel duidelijk patroon in mijn eigen gedrag. Ik moet door… Dit gedragspatroon dient mijn grootste doel: overeind blijven en kunnen doen zoals altijd. En daaronder allerlei andere overtuigingen: zo erg is het allemaal niet, ik mag niet overdrijven, een ander kan hier ook makkelijk overheen stappen, ik moet die sterke, geëmancipeerde vrouw zijn die alles aankan, ik moet een voorbeeld zijn, álles om maar niet te hoeven voelen. Mijn prachtige, ooit dienende, zelfontwikkelde overlevingsmechanisme.
Wat me zo raakte op dat moment, was dat ik me in bijna alle andere situaties die zich voordeden in mijn leven allang bewust was van dit gedragspatroon. Alle inspanningen op het gebied van zelfontwikkeling in de voorgaande jaren had echt wel zijn vruchten afgeworpen.
Maar in deze situatie, op onze lange, hobbelige, rauwe weg richting een gezin, kon ik blijkbaar nog niet anders dan automatisch doen wat ik altijd deed. Zodat ik ook kreeg wat ik altijd al kreeg: een dik masker met glimlach, maar van binnen een continu gevecht om die waterval aan tranen maar te onderdrukken.
Nadat ik zo duidelijk zag wat er bij me gebeurde, kon ik ook voor deze situatie de verantwoordelijkheid nemen. Zien wat het oude gedrag me bracht en dat alleen ander gedrag me een ander resultaat zou geven.
Die strandbal maar onder water duwen is ook mij zeker niet onbekend, ik was een echte pro ;)
En dat het loslaten van die strandbal, het doorleven van het verdriet, de frustratie en het niet weten veel meer rust en vrijheid bracht.
Ik kan nu met veel liefde aan mijn ongekende kindjes denken en ze onderdeel laten zijn van mijn leven. De relatie met mijn man is zoveel beter omdat ik me weer kan verbinden met hem. Ik leef weer in het nu en niet constant in het verleden of de toekomst.
Ik ben weer in staat om mijn eigen keuzes te maken. En heb durven kiezen voor de carrière die echt bij me past.
Makkelijk? Nee, zeker niet. Het kunnen zien en doorbreken van eigen patronen is spannend en confronterend. Frustrerend ook af en toe. Want als je het anders doet dan je altijd deed, krijg je eerst iets wat je niet precies weet.
Een miskraam krijgen zet een grote schijnwerper op je kwetsbaarheid. En juist als we op ons kwetsbaarst zijn, handelen we vanuit vaak diepgewortelde patronen. Die je laten overleven, maar die niet per sé heel handig zijn.
Heb jij ook het gevoel dat je anders om wil gaan met je gevoelens rondom het verlies van je zwangerschap? Wil je het heft in eigen hand nemen en kunnen kiezen hoe je je voelt? Ben je op zoek naar nieuwe energie en een daarbij passend toekomstbeeld? Onderneem dan alsjeblieft actie!
En in die Sahara, die eindeloze zandvlakte waarin je niet precies weet waar je naar toe gaat, loop ik naast je en help ik je die piramide te bouwen.
Gun jij jezelf, je vriendin, familielid, collega of werknemer de juiste aandacht en begeleiding voor het verlies van een (prille) zwangerschap?
Wil je meer weten over gedragspatronen, de impact van een miskraam, het coachingstraject of over mij? Stuur me een bericht, bel of app me op 06-81187865, mail naar info@mariposacoaching.nl of kijk op www.mariposacoaching.nl